Mijn kristalbed-ervaring
Wat had ik zin om onder het kristalbed te gaan bij Marieke! Ik hoop op de ervaring van innerlijke rust en een gevoel van “thuiskomen”. Wat ik zo graag wilde en verwachtte, gebeurde niet onder het kristalbed in Vlissingen; er vond een ander, heel mooi proces plaats…
Het kristalbed staat in de behandelruimte van Marieke, waar een rustige, fijne energie heerst. Ik adem rustig in en uit, lig op een heerlijk zacht schapenwollen kleed, onder een paar warme zachte witte dekens en word meegenomen door de prachtige muziek die ik hoor. Boven mij hangen de zeven kristallampen van het kristalbed, waarvan er om de beurt 2 schijnen. Al snel voel ik een grote aanwezigheid aan het uiteinde van het bed, die zijn licht over mij uitspreidt. Ik voel me emotioneel worden; hoef niet te huilen. Er wordt aan mijn benen “gewerkt”, en ik voel verschillende pijntjes in mijn lichaam. Mijn handen voelen koud aan en ik voel me eerder onrustiger dan rustiger worden. Wat gebeurt er allemaal? Waar is het gevoel van “thuiskomen” gebleven? Ik had voordat ik onder het kristalbed ging wel in mijn hoofd gevraagd of alle barricades opgeruimd konden worden waar ik nog last van had, maar ja, zo’n krachtige werking kan het kristalbed toch niet hebben? Ik voel me innerlijk steeds trilleriger worden en begin bijna te klappertanden, moet hoesten; er zit iets wat eruit wil, maar het komt er niet uit…
De kristalbedsessie zit erop; de lichten worden uitgedaan, na een half uur eronder te hebben gelegen. Ik krijg een glas water en de tijd om weer rustig terug te komen. Als ik rechtop ga zitten op het bed, gaan mijn benen helemaal schudden en ik krijg ze niet meer stil. Mijn hele bovenlichaam trilt mee.
Ik zou over enkele minuten over mijn ervaringen gaan vertellen in de ruimte naast het kristalbed, waar al mensen zitten te wachten; zo kan ik echt niet naar binnen gaan. Iedereen zit op mij te wachten en ik kan er niet zijn voor hen; althans zo voelde het (we zouden daar in feite met 5 personen aanwezig zijn om onze ervaringen te vertellen). Ik begin te huilen. Onder begeleiding van een heel lief teamlid komen de emoties er met horten en stoten uit en kan ik door blijven trillen. Blijkbaar zat er iets heel ouds wat nu vrij mocht komen! Ik weet niet meer hoelang ik daar met hem heb gezeten; het zal ongeveer een half uur geweest zijn denk ik. Het trillen werd uiteindelijk wel minder, maar was nog niet weg toen ik de ruimte instapte, om mijn ervaringen te vertellen.
Ik had gevraagd of er innerlijk nog wat “opgeruimd” mocht worden en dit is ook gebeurd tijdens en na het kristalbed. De volgende keer zal ik wel goed uitkijken wat ik vraag, voordat ik eronder ga ;-)! Voor mij was de sessie op het kristalbed een groot kado; ik kreeg op dat moment precies wat ik nodig had. Dankjewel lieve entiteiten.
Liefs, Jacobien